W okresie wiosennym powszechnym zjawiskiem stało się wypalanie traw na łąkach, poboczach kolejowych i innych terenach zielonych. Wśród społeczeństwa nadal panuje przekonanie, że wypalanie traw poprawia jakość gleby, jest swoistym rodzajem jej nawożenia i użyźniania. Tymczasem pozbawienie gleby naturalnej pokrywy roślinnej powoduje przyspieszenie jej erozji i wyjałowienie. Pozbawiona pokrywy roślinnej gleba jest bezbronna wobec działania czynników atmosferycznych – promieni słonecznych, wiatru, opadów. W płomieniach giną nie tylko suche trawy, ale cały system korzeniowy, flora oraz bakterie i grzyby – zniszczeniu ulega całe bogactwo przyrody. Roślinność ulegająca naturalnemu rozkładowi użyźnia glebę, podczas gdy popioły spalonych traw są praktycznie bezużyteczne. Wypalanie powoduje również lokalne zanieczyszczenie powietrza

Znaczna część pożarów w lasach i ich otoczeniu powstaje wskutek nierozważnej działalności człowieka często związanej z wypalaniem roślinności. Płonące łąki stanowią również zagrożenie dla siedzib ludzkich – domów, budynków gospodarczych, zakładów przemysłowych, itd.

Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w Rzeszowie przypomina, że zgodnie z art. 124 ustawy z dnia 16.04.2004 r. o ochronie przyrody, zabrania się wypalania łąk, pastwisk nieużytków, rowów, pasów przydrożnych, szlaków kolejowych oraz trzcinowisk i szuwarów.

Wykroczenie to podlega karze aresztu albo grzywny o czym mówi art. 131 pkt 12 wspomnianej wyżej ustawy.